Naturalne planowanie rodziny od lat wywołuje burzliwe dyskusje, bo dotyka samego serca katolickiej moralności seksualnej. Z jednej strony Kościół naucza, że każdy akt małżeński musi pozostać otwarty na życie, co dla wielu oznacza, że unikanie współżycia w dniach płodnych jest formą ukrytej antykoncepcji. Krytycy NPR twierdzą wręcz, że to „katolicka wersja prezerwatywy” – gra z Bogiem i próbą oszukania natury. Z drugiej strony oficjalne nauczanie, szczególnie encyklika Humanae vitae, podkreśla, że NPR nie jest grzechem, bo nie stosuje sztucznych barier ani chemii, a opiera się na samoopanowaniu i odpowiedzialności. Czy więc naturalne metody to zgodne z wiarą planowanie rodziny, czy sprzeczność ukryta pod płaszczykiem teologicznego kompromisu?

Antykoncepcja od lat budzi emocje i dzieli społeczeństwo na zwolenników metod nowoczesnych i tych, którzy wolą naturę. Spirala wewnątrzmaciczna i „tabletka po” są oskarżane o działanie wczesnoporonne, co prowadzi do ostrych sporów etycznych i religijnych. Tabletki hormonalne, plastry czy implanty uważane są za skuteczne i wygodne, ale krytycy wskazują na skutki uboczne i naciski przemysłu farmaceutycznego. Prezerwatywy czy wazektomia uchodzą za bezpieczniejsze, choć wciąż otoczone tabu. Z kolei metody naturalne, jak kalendarzyk czy stosunek przerywany, traktowane są przez lekarzy z przymrużeniem oka, ale dla wielu osób mają wymiar moralny i „czystości”. Czy antykoncepcja to wyraz wolności, czy raczej ingerencja w prawa natury?