Kategoria: Aktualności

Powiązania właścicieli agroholdingów Mercosur z Europą to temat, który wywołuje mieszane emocje i prowokuje do trudnych pytań o prawdziwą naturę globalnego handlu. Krytycy twierdzą, że podpisanie umowy UE–Mercosur to w istocie porozumienie z elitami o europejskich korzeniach, które od pokoleń kontrolują południowoamerykańską ziemię i kapitał. Padają argumenty, że zamiast wspierać lokalnych rolników, Europa dogaduje się z własnymi „klonami”, tylko działającymi pod inną flagą. Zwolennicy odpowiadają, że to po prostu naturalna konsekwencja fal migracji z Niemiec, Włoch, Hiszpanii czy Europy Wschodniej, które ukształtowały strukturę społeczną kontynentu. Ale czy to nie sprawia, że globalizacja wygląda jak zamknięty klub rodzin i korzeni, gdzie prawdziwa konkurencja jest tylko iluzją? Jakie jest Twoje zdanie – układ elit czy normalny proces historyczny?

Umowa handlowa UE–Mercosur od lat dzieli opinię publiczną i polityków. Z jednej strony otwarcie rynku na 260 mln konsumentów z Ameryki Południowej oznaczałoby ogromne szanse dla europejskich eksporterów, szczególnie przemysłu motoryzacyjnego i technologicznego. Z drugiej jednak – rolnicy ostrzegają przed zalewem taniego mięsa i soi, produkowanych przy użyciu pestycydów, które w Europie są zakazane. Krytycy mówią wręcz o „podwójnych standardach” i zdradzie europejskiego rolnictwa, podczas gdy ekolodzy alarmują, że umowa przyspieszy wycinkę Amazonii. Zwolennicy wolnego handlu kontrują, że gospodarka UE nie może pozwolić sobie na izolację. Czy więc porozumienie to strategiczna szansa, czy ekologiczna i społeczna pułapka?